Haeret in salebra.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Num quid tale Democritus? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Duo Reges: constructio interrete. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;

Quod iam a me expectare noli.
Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Nec enim haec movere potest appetitum animi, nec ullum habet ictum, quo pellat animum, status hic non dolendi, itaque in hoc eodem peccat Hieronymus.

Ille incendat?: Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.
Age sane, inquam.: Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Bork: Proclivi currit oratio.
Sed haec omittamus;: At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Sed fortuna fortis;: Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Nam quid possumus facere melius?
Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Pugnant Stoici cum Peripateticis.
Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?
Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod
mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a
philosophis ratione quadam distinguitur.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;